Polderen met het witgoed

Zelfs ons huishouden denkt met me mee. Neem nou de wasdroger. “Verhuizen? Ah joh, doe voor mij vooral geen moeite. Ik ga gewoon nu kapot. Je wilde toch al lekker milieubewust overstappen op een droogmolen in je nieuwe tuin en een groot staand droogrek in de ruime bijkeuken straks in Aduard, toch?”
Op zich lief natuurlijk dat zo’n ding mijn groene wensen serieus neemt, en zichzelf daarbij volledig wegcijfert. De enige glitch in zijn gedachtengang (of haar gedachtengang, daar zijn we na al die jaren samen nog niet uit) is dan wel weer dat hij/zij daar zeven weken te vroeg mee is. Want pas over zes-en-een-halve week krijgen we de sleutel en over zeven-en-een-halve week verhuizen we. En tot die tijd zou ik toch heel graag (alsjeblieft dank u wel) de was in dit toch wat minder ruime huis, zónder bijkeuken, zónder ruimte voor een wasrek, en zónder droogmolen in de tuin, ook nog vochtvrij de kast in krijgen. En vooral vandaag, nu ik 3 wassen achter elkaar gedraaid heb.

“Nou vooruit,” besluit de wasdroger -vol consideratie zoals het ding zich al heeft bewezen, en na een flink ingrijpen van mijn kant-, “dan doe ik gewoon nog heel even kwart wasjes, of heel misschien zelfs hálve wasjes, okay?” En zo hebben de wasdroger en ik momenteel een relatie die een uitstekend voorbeeld is voor ons oh zo Nederlandse poldermodel. Er wordt precies zoveel was gedroogd als ik niet meer kwijt kan in 2 trapgaten aan hangers aan de treden en over de trapleuningen, over 3 verwarmingen, over 1 traphekje, aan 2 verwarmingsbuizen, aan 4 over een trapgat getrokken drooglijnen, over 1 deur, aan 1 muurlamp, over 1 brandblusser en aan de handgreep van ons breedste Veluxraam (sorry eega, die boven jouw bureau dus).

Standvastig (of eigenlijk meer koppig) besluit ik dat er toch géén nieuwe wasdroger besteld wordt. Deze weken overleven we wel, met wat meer planning en slalommen in de trapgaten, en ik koop gewoon nu vast een droogrek dat dan ongelooflijk in de weg kan staan in de keuken. Waarderen we de ruimte straks in Aduard gewoon des te meer. En het einddoel hou ik voor ogen als het me even te veel wordt: de niet te evenaren frisheid van in de buitenlucht gedroogde was.

Als ik dit alles aan eega mededeel, verklaart hij eerst dat het maar goed is dat het ding het vóór de verhuizing begeeft omdat hij er toch al aan twijfelde of we het stokoude ding nog wel mee moesten nemen, stemt daarna met me in dat het wel met wasrek en droogmolen kan, en verklaart nog geen drie minuten later dat hij misschien toch wel een nieuwe droger wil. Dat laatste is kennelijk dan toch echt wat hij wil, want als ik zeg dat hij die dan op zijn rekening mag bestellen, omdat ik net van mijn rekening een zespits gasfornuis heb aangeschaft ter vervanging van de kleine driepits in de nieuwe keuken, accepteert hij dat zonder protest. Hm. Eens afwachten of er echt nog een droger komt, ondanks mijn dreiging het ding dan vrijwel ongebruikt te laten staan, of dat hij bij nader inzien toch ook zonder kan.

Moe van de hele polderdiscussie met de droger en bijbehorend verdelen van vochtige was over het huis plof ik op de bank. Zo. Hè hè. Mams zit. Kopje thee erbij. Hondje kruipt al over de bank naar me toe om zich eens goed op mijn schoot te nestelen.

“Mam? Kom eens kijken?” roept jongste dochter één verdieping hoger. “Lieverd, ik zit nét. Kan je het ook gewoon zeggen?” “Nou, ik denk dat je even wil kijken mam. Die was die je in het trapgat gehangen hebt, die droop denk ik nog, want de muur van het trapgat zit nu vol druppelsporen…..”

Auteur: Jiska

Op weg naar een groen leven in Groningen!