Afgelopen dinsdag was het toch echt zo ver. Mijn allerlaatste werkdag op UCCZ Dekkerswald. Slechts 3 weken na mijn 12,5-jarig jubileum blies ik de aftocht. Ik ga het missen. Mijn werk, mijn collega’s, het hele ‘wereldje’ daar. Na zo veel jaar als radiologisch laborante en echografiste aldaar voelde ik me er als een vis in het water en kon blindelings mijn weg vinden. Ik wist van de hoed en de rand en zat comfortabel in mijn witte jas. Crisissituaties, zo die er al waren, waren ook reden voor glimmende oogjes op een bepaalde manier. Niet voor niets vond ik mijn toegevoegde functie als BHV’er serieus leuk. Gooi d’r nog maar een ontruimingsoefening tegenaan en een fikkie om te blussen! Op z’n Brabants gezegd: ze maakten mij de pis niet lauw. Ik sta en stond stevig in mijn schoenen en vond het heerlijk om vooruit en mee te denken bij ingrepen en dergelijke en vragen voor te zijn. Op Dekkerswald voelde ik me goed en op mijn plek en kreeg ik de ruimte en vrijheid om mijn werk op een goede manier in te vullen en dat is een serieuze win-win-situatie. (Als tegengeluid: als ik die vrijheid en ruimte om mijn werk naar inzicht goed in te vullen niet krijg, ben ik ook niet de prettigste collega, ben ik bang. Dan word ik eigenwijs en tegendraads en ga op mijn strepen staan en wil gehoord worden. Ik kan ook best vervelend koppig zijn…) Waar ga ik zo iets weer vinden, zo’n plek waar je je collega’s blindelings vertrouwt en zij jou vertrouwen? Ooit hoop ik me weer ergens net zo in te kunnen nestelen.
De laatste weken waren de veranderingen al zichtbaar. De baas die me niet langer in de CC zet bij ‘regelmails’ maar een andere collega daarvoor uitkoos. Het op mijn handen gaan zitten bij een mail die ik voorheen, als arbo-contactpersoon van mijn afdeling, beslist niet zomaar voorbij had laten gaan maar actie op had ondernomen. Me niet meer druk maken om de aanstaande totale fusie per 1 januari met het grote Radboudumc, waarvoor nog schrikbarend veel hiaten ingevuld moeten worden en die nog behoorlijk wat onrust onder veel personeel geeft. Handjes schudden van sollicitanten op mijn baan en het inwerken van mogelijke opvolgers. Zaten trouwens best gezellige lui bij. Die afdeling blijkt toch wel zonder mij verder te kunnen 😉
Voor mijn afscheid had ik gekozen voor een kookworkshop met mijn collega’s, en eega mocht ook mee. Bij mijn jubileum werd ik door de baas in zijn toespraak een ‘intrigerende geitenwollen sok’ genoemd. Dat klopt als een bus natuurlijk, en geheel in lijn der verwachtingen besloot ik bij mijn afscheid daarom dat de kookworkshop volledig vegetarisch diende te worden. Geen vlees, geen vis. Niet alleen voor mij, nee, voor álle collega’s. Ik zou mijn co-werkers wel eens laten zien hoe lekker je kan eten zonder de zware ecologische voetafdruk van het eten van dieren, en laten merken hoe je het vlees dan ook echt niet mist. Marcel Weber van KookCollege Wijchen had een paar mooie recepten klaar liggen en in perfecte harmonie werden de koppels gevormd en de vier gangen bereid.
Prachtig opgemaakt kwamen de gangen één voor één op tafel. Tegen de tijd dat we de laatste tartelettes achter de kiezen hadden, bleken we al vijf uur aanwezig te zijn en verlieten we met een mengeling van moeheid, opgetogenheid en weemoed, en met behoorlijk volle buiken, de mooie kookeilanden. De meeste collega’s zal ik niet meer zien, maar de baas had nog een speciale smoes bedacht om het afscheid te rekken: hij was gewoon mijn afscheidscadeautje vergeten zodat hij nóg een keer gedag kan komen zeggen vlak voor ons definitieve vertrek naar Aduard. Heerlijk zijn kerstdagen besteden aan een extra ritje naar ons oude huis waar we onze laatste Wijchense kerst vieren. De collega’s stonden versteld over zoveel vernuft, hadden zij dat ook maar bedacht. Ter plekke ontstonden nog wilde plannen om gezamenlijk pakjes Wijchense roomboter naar Aduard te rijden, maar ja, wie doet dan de bereikbare dienst? Ik voorspel dat mijn collega’s hier niet uit gaan komen en dat er uiteindelijk niemand komt.
In onze nieuwe tuin staat een klein kersenboompje te wachten tot hij de grond in mag. Het is mijn zelf uitgezochte kerstcadeau 2016 van het Radboudumc-Dekkerswald. Als het boompje ooit vrucht gaat dragen zal ik bij elke terloops tussendoor gesnoepte kers terugdenken aan mijn jaren in dit ziekenhuis. Het worden vast zoete kersen.
Weer een mooie, zelfs ontroerende blog Jiska, veel sterkte het zal wel wennen, hopelijk vind ook snel een nieuwe job helemaal naar je zin, toch fijne dagen en voor het nieuwe jaar veel succes voor jou en je gezin
Liefs
Josée (BS-je)